De Verrekijker

Posted by Puffino on September 26, 2016

Het was natuurlijk niet echt een verrasing voor haar, dat ze, nu haar lief haar had verlaten, op een andere manier naar mannen begon te kijken. Elke man die door de eerste snelle test (het eerste gezicht) kwam, werd aan een korte tweede test onderworpen. Dat ging volkomen op de automatische piloot. In minder dan een fractie van een seconde keek ze hoe ze het zou vinden als ze naast deze man wakker zou worden. Als ze daar een warm gevoel bij kreeg, dan pas werd ze zich bewust van de keuring en bekeek ze de man in kwestie beter, van top tot teen, en vooral ergens halverwege duurde die test wat lang. Ze hield wel van een man met smalle maar stevige heupen. En als ze dat warme gevoel van binnen kreeg, waarvan ze zo lekker week werd van binnen, dan was het vast een fijne, lieve man met een zacht karakter.

Ze vond het jammer dat ze nog steeds geen ander baantje had kunnen krijgen dan het werken achter de kassa bij de Appie in haar wijk. Zo zag ze zo weinig van al die mensen die voorbij kwamen om af te rekenen. Het mooiste moment was eigenlijk nog wel als ze gedag zeiden en wegliepen, maar dan kon ze natuurlijk niks meer doen als deze man nou net wel aan dat ideaalbeeld had voldaan. Billen kijken van weglopende mannen met boodschappen in de hand, het had toch beter gekund. Had ze maar in een modezaak iets kunnen vinden. Dan had ze ongegeneerd kunnen kijken naar mannen die voor de spiegel kleding stonden te passen. Toch had ze het wel naar haar zin achter de kassa want, ze kwam wel met heel veel mensen in contact, en wie de ware zoekt weet dat op waarde te schatten.

Daar kwam hij weer, die mooie man met dat knappe gezicht. Hij keek ook altijd zo.... ondeugend, van onder zijn mooie, strakke wenkbrauwen, het was duidelijk dat hij niet durfde. Hij wilde niets liever dan haar hier ter plekke pakken, zij achterover op haar stoel, met haar hoofd op de kassa. En dan zou hij haar oppakken, haar omstrengelend, in haar blijvend, en haar op de scanner zetten met haar billen, zij leunend tegen de balie, en de weegschaal onder haar zou nog nooit zo zwaar belast zijn. Stevig zou het er aan toegaan. Dat wilde ze. Hij was lang en slank, dus kon daar best bij. En hij mocht wel een beetje moeite voor haar moeten doen, kom zeg. Desnoods op zijn tenen staand. Nee, ze mocht het hem niet te makkelijk maken, die fout zou ze niet nog een keer maken.

Hij stond wel erg te treuzelen bij de kassa. Hij had zijn boodschappen lukraak, lekker willekeurig op de band gelegd, zorgvuldig met de barcodes naar de kassière toe, zodat ze alle producten wel moest omdraaien, en dus wat meer tijd kwijt was met het scannen van elk artikel. Zo had hij mooi de tijd om te observeren wat ze deed. Hoe ze dat deed. En haar blik te bekijken die halverwege het scannen altijd wat vertrok. Dat vond hij prachtig om te zien. Het was dus echt zo dat een kassière graag snel een klant wilde helpen, en niet dacht aan "het wordt vanzelf vijf uur". En zo efficiënt mogelijk wilde werken. Net als buschauffeurs. Hij verbaasde zich altijd dat buschauffeurs zo onfatsoenlijk hard begonnen te rijden als de vertraging te veel opliep. Raar, want zij hoefden hun trein toch niet te halen? Dat een passagier die trein zou missen was toch niet zijn probleem? Kennelijk toch. Een fijne gedachte. Heeft U een bonuskaart, airmiles, een lege flessen-bon?

Oh heerlijk, dan begon hij weer zo lekker te treuzelen! Te zoeken tussen zijn pasjes. Wat voor pasjes zouden het zijn? Zou er ook een pasje van een videotheek bijzitten? Ze probeerde het altijd te ontdekken als hij weer door zijn stapeltje ging, maar ze kon het niet goed zien. Man kom toch eens met je handen achter die balie vandaan! Laat toch eens zien welke pasjes het zijn! En wat voor films zou hij huren? Vast heel spannende films! Hij was vast het type van een romantische film en daarna een erotische. Ja hij had een goeie smaak, dat zag ze zo ook wel! Niet omdat hij haar zo leuk vond, maar zijn gezicht verraadde dat. Het was echt een knappe man. Vriendelijke en spannende oogopslag. ogen die wat verborgen hielden. Oh dat idee alleen al, het gissen naar wat er allemaal achter zat, heerlijk vond ze dat.

Eh ja. Tuurlijk, bedankt dat U me even helpt herinneren. Wat een standaard zinnetje, ik moet misschien eens een ander bedenken, anders gaat ze denken dat ik wel erg verstrooid ben. Hij pakte zijn portemonnee. Pakte zijn stapel kaartjes er uit en begon rustig, één voor één te zoeken naar de gevraagde pasjes. Zorgvuldig beginnend bij de kant waar die niet lagen. Zijn creditcards, ANWB pasje, pasje van de ziektekostenverzekering en al die andere pasjes die hij nooit gebruikte, zaten als een ongebruikt geheel op een rijtje in het achterste vakje, de pasjes die hij wel gebruikte achteraan. Hij hoefde helemaal niet te zoeken, maar wilde graag observeren hoe ze zou reageren als hij er zo lang over zou doen. Langer dan de bejaarde vrouw die net vóór hem had afgerekend. Wat was dat toch, die haast die mensen overviel als het niet zo liep als wat men gangbaar vond? Waarom kan het een dame achter de kassa wat schelen als hij lekker zou treuzelen? Had zij mooi even een momentje van rust. Maar nee, ze werd zo ongeduldig, gewoonweg nerveus, heel raar vond hij dat. Zou er soms gerapporteerd worden hoe snel ze scannen en daarna over de betaling doen, en dat zij opvallend veel tijd daaraan kwijt zou zijn? Zou ze daarom bang zijn voor haar chef die haar daar op aan zou kunnen spreken?

In welke film zou hij spelen? Wanneer zou hij eens doorbreken in een grotere productie? Zodat ze hem overal kon bekijken op affiches? Ze zou er één van de muur halen en in haar slaapkamer hangen, dan kon ze altijd naar hem kijken. Als hij op de filmposter maar dezelfde, geheimzinnige blik zou hebben! Oh, die ogen die zo diep verscholen lagen achter die strakke, zwarte wenkbrauwen, wat zouden die lekker kriebelen..... Ogh en zijn handen, kom hier met die hand waarmee je je pasjes aangeeft! Oh schiet toch op, ik wil zo graag je hand zien.... Zou ze zijn hand aanraken bij het pakken van de pasjes? En hem daarbij zelfs strelen over de rug van zijn hand? Ze schrok toen ze met deze gedachten speelde en ze de pasjes zag, en pakte ze snel, veel te snel. Shit. Weer een kans verkeken. Maar volgende keer streel ik zijn hand. Dan zou ze het wèl durven.

Hij gaf haar zijn pasjes, die sneller werden aangepakt dan ooit. Ze werd al haastig, mooi zo! Een goed teken. Nog even verder proberen. Dat is dan vierentwintig euro zevenenveertig, eh, vierenzeventig, sorry, meneer. Ha, van de haast begon ze zich al te verspreken. Zou hij zoveel contanten op zak hebben? Een briefje van €20 had hij wel, maar een vijfje, nee, die had hij niet. Wellicht kwam hij met muntjes nog ver genoeg. Hij begon te tellen en raakte vlak na de vier euro en een onbekend aantal centen de tel kwijt. En liet om de spanning nog wat verder op te drijven nog een muntje vallen, eens kijken, die had hij hier ter plekke bedacht, of ze niet eens een keer uit haar slof zou schieten. Wanneer zou dat moment eens komen? En zou ze dan schrikken van zichzelf? Of zou ze rustig blijven en de chef er bij halen en eisen dat hij niet meer aan haar kassa mocht afrekenen? Hij kwam bijna om de dag, en rekende altijd bij haar kassa af, op tijden dat ze natuurlijk niet met pauze kon. Want dan zou hij het haar wel heel makkelijk hebben gemaakt.

Waarom dook hij nou weg achter de balie? Oh, de smiecht zat haar natuurlijk te begluren onder de kassa door! Hmmm, hij keek naar haar! Zou hij wat kunnen zien van haar? Ze had speciaal voor hem wel die strakke legging aangedaan met dat korte rokje, maar ja daar viel haar bedrijfskleding natuurlijk wel deels overheen. Maar hij begluurde haar, oh zo heerlijk vond ze dat! Ze voelde zijn ogen over haar lichaam glijden en voelde de contouren waar mannen zo graag naar keken meteen warm worden. Had ze nou haar ogen dicht en daarom niet bemerkt dat hij alweer rechtovereind stond? Ze kreeg het warm, zou hij dat merken? Het angstzweet brak haar uit, het idee dat haar fantasie opgemerkt zou worden, of alleen al het idee dat ze zou fantaseren, het maakte haar radeloos. Dat mocht natuurlijk niet. Haar ogen werden groot, hoe moest ze dit uitleggen? Hoe moest ze uitleggen dat ze met halfgesloten ogen schuin omhoog keek en haar benen zoveel uit elkaar gedaan had dat hij haar intieme contouren net had kunnen zien? Hoe moest ze uitleggen dat ze .... ik moet helemaal niks uitleggen, ik moet snel handelen. Ze moest nu van hem af, volgende keer weer. Herstellen nu.

Hij vond haar zeker niet knap, zo keek hij helemaal niet naar haar. Hij zou zich thuis haar werkelijke gezicht niet eens voor de geest kunnen halen. Het was ook niet haar persoonlijk waar hij naar keek. Maar puur haar gedrag. Hij vond het heerlijk om haar te observeren. Ze werd altijd zo lekker nerveus, als hij weer eens lekker stond te treuzelen. Zou de lengte van de groeiende rij haar werkelijk een keer opbreken? Zou het de betalingsduur-statistiek zijn die haar parten speelde? Hoe dan ook, hij moest haar zover zien te krijgen dat ze haar geduld zou verliezen, maar toch door langzaam op te bouwen. Hij piekerde zich suf hoe hij haar eens boos kon krijgen met zijn gedrag. Ze moest een keer boos worden, maar wel in kleine stapjes opbouwen, zodat hij heel goed kon observeren waar het gebeurde, en wat de uiterlijke kenmerken waren. Zich er heel bewust van was, zodat hij het thuis goed kon uitwerken en op zou kunnen schrijven voor een verhaal. De lijn van het verhaal was nog niet helder maar dat het er om ging om iemand langzaam zijn of haar geduld te zien verliezen, beschreven tot in tergend detail, dat was duidelijk. Het afglijden. Daar was hij naar op zoek. Wat gebeurt er toch in de mens bij het verliezen van het geduld? Met enig eigenbelang in de haast snapte hij dat geduldverlies nog, hij had ook wel eens haast, maar hij kon het niet goed beschrijven. En als hij het niet kon beschrijven, dan was hij nog niet ver genoeg tot de kern doorgedrongen. Dan, snapte hij het dus toch nog niet helemaal. Als hij maar vaak genoeg een poging zou doen om het te observeren en op te schrijven, zou hij het vanzelf gaan begrijpen. Hij was er heilig van overtuigd.

Wilt U niet liever met PIN betalen, meneer? Dat is sneller. Ja, ze had de juiste manier gevonden. Dicteren in plaats van volgen. Kom op, hij moet nu snel weg, volgende klant, maar hij moet eerst nog betalen, agh jee. Gauw de PIN toets op de monitor aangetikt, als hij nu maar zijn pasje snel vindt, oh, als hij dat pasje nu maar snel vindt! Wat zou hij wel niet vinden, van een vrouw als ik achter de kassa die zich zo misdraagt. Weer voelde het gloeien van haar gezicht. Man pak nou gauw dat pasje! Die oranje van ING, ik snap dat je lang bij me aan de kassa wilt staan om me lekker te begluren maar nee, nu even niet meer, nu moet je weg, en snel. Kom op nou! Schiet eens op! Ze schrok toen ze het zichzelf hoorde zeggen. Drie woorden maar ze kwamen er zó gejaagd uit, het zou hem toch niet afschrikken? Maar hij was al weg. Ze kon het niet meer aan hem zien. Oh.... zou hij nog wel wat in haar zien of zou ze het nu verpest hebben? De angst sloeg om haar hart.

Yes, zo gaat dat dus, het schuin omhoog kijken, kennelijk om maar weg te kijken van de situatie om nog te proberen om een beetje tot bedaren te komen, om te proberen zich in te houden. Het roodworden van haar hoofd, dat was toch wel het moment van breken. De kleur rood, die hij toch ook associeerde met liefde en snelheid. Kennelijk dus ook met kantelen in ongeduldig worden. En dan, na het breken, het snelle praten, de gejaagdheid, de ergernis die niet meer is binnen te houden. Dan de piek van bitserigheid en dan een beetje afzwakt maar wel blijft hangen. Niets ontging hem. Zorgvuldig prentte hij alles in zijn hoofd. Hij had zijn doel bereikt, geweldig. Hij voelde een bepaalde opwinding opkomen die hij wel kende van eerdere observaties die hij gauw thuis wilde uitwerken. Hij moest snel weg nu, naar huis, schrijven!

(Sander Lelieveld, 2013)